Door Marco Heijstek
Pontis is in mijn familie een begrip. Jaren achter elkaar gingen we als gezin naar dezelfde camping in het plaatsje Pontis midden in de Franse Alpen. Een werkelijk unieke camping, hoog gelegen in de bergen met veel uitzicht op de omgeving en het meer in het dal. We kenden na al die jaren de mooie plekjes in de omgeving, de goede restaurantjes en waar je wel en niet moest zijn. De pizza Commandore bij de die ene pizzeria of de unieke wandeling naar een bijzondere bergtop. Niks was ons meer vreemd. Genieten en elk jaar voelde deze omgeving als een soort van thuis komen, vertrouwd en veilig. Verdwalen was hier geen optie, want ik wist de weg.
Maar er is ook een andere kant aan dit verhaal. Langzaamaan groeit de overtuiging dat er in heel Frankrijk geen mooiere plek is dan Pontis. Geen camping unieker dan die ene camping en dat er nergens anders een lekkerdere pizza te vinden is. Oud en vertrouwd ontnemen je de verrassingen van het niet weten of kennen. De nieuwe ervaringen van nieuwe activiteiten en de beleving in een andere omgeving. Ontdekken dat die pizza commandore niet de enige lekkere pizza is. Of die ene wandeling in het niet valt met de beklimming van een andere bergtop. Of het water van het meer toch niet zo lekker is als een duik in de Atlantische Oceaan. Met die ervaringen op zak heb ik besloten om samen met mijn vrouw en kinderen niet elk jaar naar dezelfde camping en omgeving te gaan. Natuurlijk zijn er plekken waar ik nog terug naartoe wil, en natuurlijk blijven de herinneringen aan de mooie tijd in Pontis. Maar het avontuur van nieuw blijf ik een mooi fenomeen vinden.
Stap uit je comfort zone
Wat heeft dit nou met coaching en training te maken? Nieuwe ontdekkingen doe ik niet op in een veilige en vertrouwde omgeving. Ik ga alleen iets nieuws ontdekken op plekken waar ik nog niet bent geweest. Ik ga nieuwe ervaringen opdoen waar ik niet bekend mee ben. Dus als wij willen leren, moeten we onze comfort zone uit. Het lastige is dat ik dit niet zo makkelijk doe, en misschien herkent u dat wel. Als ik niet weet wat er van mij verwacht wordt of hoe ik iets nieuws precies moet doen, word ik onzeker. Kan ik dat wel? Ben ik wel de juiste man op deze plek? Heb ik wel genoeg ervaring? Anderen kunnen dit toch veel beter! Pas zei iemand tegen mij: “Onzekerheid is mooi! Want dan ga je op zoek naar nieuwe antwoorden voor jezelf.” En dat is waar, maar tegelijkertijd voelt onzekerheid helemaal niet fijn.
In de achterliggende jaren heb ik mij ontwikkeld als trainer/coach. De opdrachten groeien en de aanvragen worden groter en complexer. Allemaal mooi, en ik stap er met groot enthousiasme in. En toch heb ik dan juist iemand nodig die tegen mij zegt: “Ga je mee verdwalen? Ik weet de weg.” Iemand die even mee loopt en de weg van “weten door niet weten maar ervaren” kent. Die weleens vaker op avontuur is gegaan zonder te weten hoe de route precies zal lopen. Voor mij raakt dat de kern van coachen. Als coach weet je niet altijd de route en is er geen standaard stappenplan voor iedereen. Nee, coachen is samen verdwalen, zoeken en helpen ontdekken. Als coach ken je de onzekerheid van niet weten, de euforie van een nieuwe ontdekking en de nieuwe vergezichten en invalshoeken. Einstein heeft ooit eens gezegd: “We kunnen de problemen die we hebben gecreëerd niet oplossen met dezelfde lijn van denken die we gebruikten om ze te creëren.” Dat geldt eveneens als je even vastloopt met jezelf.
Drie manieren om nieuwe antwoorden te zoeken
Er zijn drie dingen die ik heb gedaan om nieuwe antwoorden te zoeken, om de onzekerheid aan te grijpen en om op weg te gaan:
- Ik ben op zoek naar mensen om me heen die met mij willen verdwalen: het stellen van de kritische vragen en het laten zien van nieuwe invalshoeken [Bijzonder om dan onderdeel te mogen zijn van het team Kieboom]. Ik heb andere mensen nodig om me heen om te groeien. Als ik alleen met gelijkgezinde omga, word ik nooit uitgedaagd om anders te denken en te doen. Dus, stap uit je comfort zone…
- Regie nemen over wat ik wel kan. Het eindplaatje heb ik wel in zicht, maar de weg er naartoe is onduidelijke. “Marco, kleine stapjes…”. Dit heeft mij zo geholpen om steeds weer een stuk verder te komen. Definieer kleine stapjes en handel eraan, want na stap 1, volgt gewoon weer stap 1… Steeds een stukje verder!
- Mijn grootste ontdekking: ik ben zelf verantwoordelijk! Het is niemand anders die het voor mij doet. Ik mag zelf op weg. Met alles wat in mij is, alle mogelijkheden en talenten. Ik mag ze allemaal inzetten om op weg te gaan. Eén ding ben ik wel achter, de grootste drempel ben ik zelf! Tegelijkertijd geeft dit ontzettend veel power: wat je doet om te groeien, te ontwikkelen komt uit een intrinsieke motivatie. Dan ben ik gewoon anders, door mezelf te zijn!
Dus ga je mee verdwalen? Ik weet een stukje van de weg!